Parafia Najświętszego Serca Jezusowego w Tomaszowie Mazowieckim

Komunikaty Kurialne

Komunikaty Kurii Metropolitalnej Łódzkiej na niedzielę 8 grudnia

1. Zapraszamy na Jubileusz Młodych w Rzymie. Jest to propozycja wyjazdu dla osób w wieku 15-35 lat na spotkanie młodych ludzi z całego świata w ramach Światowych Dni Młodzieży. Przygotowaliśmy kilka wariantów uczestnictwa w tym wydarzeniu – możliwa będzie podróż samolotem lub autokarem. Jubileusz Młodych odbędzie się w dniach 28 lipca – 3 sierpnia 2025 r. Zapisy prowadzone są przez formularz zgłoszeniowy podany na Facebooku oraz Instagramie. Więcej informacji na plakacie oraz na naszych profilach w mediach społecznościowych: Facebook – Łódź Piotrowa – Młodzi WDoMu oraz Instagram – mlodzi_wdomu.

2. Zapraszamy wszystkich singli i osoby samotne na spotkanie duszpasterstwa osób stanu wolnego. Będzie ono miało miejsce 8 grudnia o godz. 18.00 w Parafii Miłosierdzia Bożego w Łodzi (ul. Baczyńskiego 156). Po Mszy św. zapraszamy do kaplicy św. Faustyny.

3. Rekolekcje adwentowe dla Łodzi prowadzone przez kard. Grzegorza Rysia odbędą się w archikatedrze od 15 do 17 grudnia: niedziela – Msza św. z homilią o godz. 19.00, poniedziałek i wtorek – Msza św. z homilią i konferencją o godz. 18.00.

Komunikat Metropolity Łódzkiego o mianowaniu nowych biskupów pomocniczych archidiecezji łódzkiej

Studia w Instytucie Teologicznym w Łodzi

Rekrutacja do Studium Organistowskiego w roku akad. 2024/25

Wspieraj z nami edukację dzieci i młodzieży

Komunikat Komisji Nauki Wiary KEP w sprawie kultu św. Szarbela

Od wielu lat rozwijają się zarówno w Polsce, jak też w innych krajach Europy katolickie wspólnoty praktykujące kult św. Szarbela, libańskiego mnicha maronickiego. Kościół maronicki jest Kościołem katolickim obrządku wschodniego, pozostającym w pełnej komunii z Kościołem rzymskokatolickim i uznającym autorytet papieża. Niektórzy wierni w Polsce pragną pogłębiać swoją więź z Bogiem, poznając życie i duchowość św. Szarbela oraz innych świętych z Libanu. Dzięki temu mogą odkryć i harmonijnie połączyć ze sobą najbardziej wartościowe elementy katolickiej tradycji zachodniej i wschodniej.

W wielu parafiach na terenie Polski działają różne wspólnoty nawiązujące do duchowego dziedzictwa świętych z Libanu, w tym również Domy Modlitwy św. Szarbela organizowane i animowane dotąd przez ks. Jarosława Cieleckiego.

Niestety w ostatnim czasie ks. Jarosław Cielecki dokonał aktu apostazji, porzucając Kościół rzymskokatolicki i przystępując do wspólnoty religijnej, która nie utrzymuje jedności z papieżem. Z tego powodu nie może on nadal sprawować duchowej opieki nad wiernymi Kościoła rzymskokatolickiego.

W obliczu tej bolesnej sytuacji wszystkie osoby należące do rzymskokatolickich wspólnot św. Szarbela mogą znaleźć duchowe wsparcie w Maronickiej Fundacji Misyjnej, której przewodniczącym jest Ksiądz Biskup Andrzej Siemieniewski, biskup pomocniczy Archidiecezji Wrocławskiej. Celem Fundacji jest odnowa i pogłębienie życia duchowego współczesnych ludzi dzięki twórczemu spotkaniu tradycji chrześcijaństwa wschodniego i zachodniego oraz w duchu wierności nauczaniu papieża i Soboru Watykańskiego II.

Ufamy, że członkowie Domów Modlitwy św. Szarbela pozostaną w jedności z Kościołem katolickim, będąc jego wiernymi świadkami.

Abp Stanisław Budzik
Przewodniczący
Komisji Nauki Wiary KEP

Szkoła Liderów Wspólnot Parafialnych

Szkoła Katechistów jest owocem trwającego od roku IV Synodu Archidiecezji Łódzkiej. Ten trzy semestralny kurs teologii praktycznej ma pomóc wybranym ludziom świeckim – liderom grup parafialnych – jeszcze mocniej i bardziej kompetentnie zaangażować się w działalność w parafii.

Szkoła dla katechistów to szkoła dla liderów, którzy będą mogli prowadzić zajęcia w małych grupach czy to dla młodzieży przygotowującej się do sakramentu bierzmowania, czy dla rodziców, zwłaszcza dzieci pierwszokomunijnych – tłumaczy metropolita łódzki abp Grzegorz Ryś.

Ks. arcybiskup przypomina, że szkoła katechistów musi mieć trzy wymiary. – Pierwszy to wiedza teologiczna. Nie chodzi nam o studia magisterskie, ale o zdobycie przez przyszłego katechistę takich kompetencji, by mógł sam odpowiedzieć na wiele pytań, a jeśli nie będzie znał na nie odpowiedzi, by wiedział gdzie odesłać zainteresowanego. Po drugie, chodzi o nabycie umiejętności pracy w małej grupie, a więc nauka zarządzania i kierowania małą grupą, małym zespołem. Natomiast trzecim wymiarem jest własna formacja duchowa – żeby taki człowiek żył wiarą i Kościołem, a nie tylko potrafił o tym mówić – wskazuje łódzki pasterz.

Tok studiów w Szkole przewiduje zajęcia z zakresu Pisma Świętego, teologii dogmatycznej, duchowości, liturgiki, katechetyki, historii Kościoła, a także ma wzmocnić naturalne zdolności w budowaniu kontaktów międzyosobowych i w pracy z grupą. – Chcemy potraktować priorytetowo kształtowanie umiejętności praktycznych przyszłych katechistów: ich rozwój duchowy, bogactwo modlitwy Pismem Świętym, wtajemniczenie w przeżywanie liturgii, budowanie żywej relacji z Bogiem i z Kościołem – podkreślają organizatorzy studium.

Po ukończeniu Szkoły i zdaniu wymaganych egzaminów absolwent uzyska od arcybiskupa misję kanoniczną do głoszenia katechez dla dzieci, młodzieży i dorosłych w parafiach archidiecezji łódzkiej.

Do Szkoły mogą zapisać się osoby w wieku od 18 do 60 lat, skierowane przez swoich księży proboszczów. Nie muszą one posiadać wykształcenia teologicznego. Ważne, żeby ukończyły katechizację w zakresie szkoły ponadgimnazjalnej

Rekrutacji do udziału w kursie dokonać można będzie w sekretariacie Kurii Metropolitalnej Łódzkiej od 1 sierpnia.

Działania Caritas Polska na rzecz Migrantów i Uchodźców

Odpowiedź Uchodźcom i Migrantom
Dwadzieścia Punktów Działalności Duszpasterskiej

Migracja globalna jest poważnym wyzwaniem dla dużej części współczesnego świata i priorytetem dla Kościoła katolickiego. Papież Franciszek słowami i czynami wielokrotnie okazał swoje głębokie współczucie dla wszystkich przesiedleńców. Świadczą o tym jego spotkania z imigrantami oraz uchodźcami na wyspach Lampedusa i Lesbos, a także jego wezwania do ich przyjęcia z otwartymi ramionami: przyjmować, chronić, promować i integrować imigrantów, uchodźców oraz ofiary handlu ludźmi.

Ojciec Święty pragnie prowadzić Kościół w jego staraniach o wsparcie wspólnoty światowej w poszukiwaniu bardziej skutecznych rozwiązań globalnych i systematycznych, aby dopomóc tym wszystkim migrującym naszym braciom i siostrom. Międzynarodowa wspólnota polityczna postanowiła zainicjować wielostronny proces konsultacji i negocjacji mających na celu przyjęcie dwóch Globalnych Konwencji (Global Compacts) do końca 2018 r. Pierwsza z nich dotyczy migracji międzynarodowej, a druga uchodźców.

Kościół już wcześniej wiele razy wyraził swoje stanowisko na temat wielu kwestii zawartych w Konwencjach Globalnych (Global Compacts) i na podstawie swojego długiego i różnorodnego doświadczenia chciałby aktywnie wnieść swój wkład w obydwa te procesy. Aby wspierać ten wkład, watykańska Sekcja ds. Migrantów i Uchodźców (Dykasteria ds. Integralnego Rozwoju Człowieka), konsultując się z różnorakimi konferencjami episkopatów oraz zaangażowanymi w tej dziedzinie katolickimi organizacjami pozarządowymi, wypracowała następujące Dwadzieścia Punktów Działalności ws. migrantów i uchodźców. Nie wyczerpują one nauczania Kościoła o migrantach i uchodźcach, ale dostarczają pożyteczne rozważania, które katoliccy rzecznicy tej sprawy mogą wykorzystać, dodawać oraz rozwijać w swoim dialogu z rządami na rzecz porozumienia w kwestii Konwencji Globalnych (Global Compacts). Dwadzieścia Punktów jest zakorzenionych w potrzebach migrantów i uchodźców określonych na poziomie oddolnym oraz osadzone w najlepszej praktyce Kościoła. Punkty te zostały zaaprobowane przez Ojca Świętego.

Sekcja Migrantów i Uchodźców, kierowana przez Ojca Świętego, przynagla Konferencje Biskupów, aby wyjaśniały sens i znaczenie Konwencji (Compacts) i Punktów wszystkim parafiom oraz organizacjom kościelnym, tak aby krzewić bardziej skuteczną solidarność wobec migrantów i uchodźców. Biorąc pod uwagę wielki zakres spraw zawartych w Punktach, każda Konferencja Biskupów powinna wybrać punkty, które są najbardziej istotne w ich sytuacji narodowej a następnie przedstawić je swoim rządom, w szczególności ministrom odpowiedzialnym za negocjacje poszczególnych krajów w sprawie Globalnych Konwencji (Global Compacts). Każdy kraj rozpoczął już przygotowanie swojego stanowiska, a negocjacje odbędą się w ciągu pierwszych sześciu lub ośmiu miesięcy 2018 r. Te same punkty wyrażone bardziej formalnym językiem, celem wykorzystania w bieżącym zaangażowaniu w tej sprawie, można znaleźć w dokumencie Dwadzieścia Punktów Działalności na rzecz Globalnych Konwencji (Global Compacts).

Pomimo, że dwadzieścia punktów ma swoją genezę w doświadczeniach i przemyśleniach Kościoła, są one zaproponowane jako cenne rozważania dla wszystkich ludzi dobrej woli, którzy zechcieliby wprowadzić je w życie oraz chcących orędować za ich włączeniem w negocjacje swojego kraju. Zapraszamy wszystkich przywódców oraz członków wszystkich wyznań a także organizacji społeczeństwa obywatelskiego do włączenia się w ten wysiłek! Musimy być zjednoczeni w przyjmowaniu, chronieniu, promowaniu i integrowaniu osób zmuszonych do opuszczenia swoich domów i szukania nowego pośród nas.

Przyjmowanie: Zwiększenie ilości bezpiecznych i legalnych dróg dla imigrantów i uchodźców

Decyzja dotycząca emigracji powinna być podjęta dobrowolnie, z własnej nieprzymuszonej woli. Migracja powinna być uporządkowanym procesem, respektującym prawa każdego objętego nią kraju. Należy w tym celu rozważyć następujące punkty:
1. Należy unikać zbiorowego lub arbitralnego wydalania migrantów oraz uchodźców. Zasada niewydalania powinna być zawsze przestrzegana – migranci oraz uchodźcy nigdy nie mogą być zawróceni do kraju, który został uznany za niebezpieczny. Stosowanie tej zasady powinno być oparte raczej o poziom bezpieczeństwa rzeczywiście zapewnianego każdej osobie indywidualnej, niż na pobieżnej ocenie ogólnego stanu bezpieczeństwa danego kraju. Rutynowe stosowanie listy „krajów bezpiecznych” często nie bierze pod uwagę rzeczywistych potrzeb bezpieczeństwa konkretnego uchodźcy. Każdy przypadek musi być traktowany indywidualnie.
2. Należy zwiększyć ilość bezpiecznych i legalnych dróg migracji lub relokacji. Można ten cel osiągnąć poprzez zwiększenie ilości wiz humanitarnych, wiz dla studentów i praktykantów, wiz na ponowne połączenie rodziny (włącznie z rodzeństwem, dziadkami oraz wnukami) oraz wiz tymczasowych dla ludzi uciekających przed konfliktami w krajach sąsiednich. Można to osiągnąć również przez stworzenie korytarzy humanitarnych dla najbardziej narażonych. Ponadto można otworzyć programy prywatnego i społecznego sponsorowania oraz programy relokacji uchodźców raczej do lokalnych społeczności, niż skupianie ich w miejscach przetrzymywania.
3. Wartość bezpieczeństwa każdej osoby – zakorzeniona w głębokim poszanowaniu niezbywalnych praw migrantów, osób ubiegających się o azyl oraz uchodźców – powinna być właściwie wyważona z obawami dotyczącymi bezpieczeństwa narodowego. Można to osiągnąć poprzez odpowiednie szkolenie pracowników straży granicznej; przez zapewnienie migrantom, osobom ubiegającym się o azyl i uchodźcom dostępu do podstawowych usług, włącznie z usługami prawnymi; przez zapewnienie ochrony dla wszystkich osób uciekających przed wojną i przemocą; oraz przez poszukiwanie innych, alternatywnych wobec aresztu rozwiązań dla osób, które dostały się do kraju bez pozwolenia.

Ochrona: obrona praw oraz godności migrantów i uchodźców

Kościół wielokrotnie podkreślał potrzebę integralnego podejścia do tematu migracji w głębokim poszanowaniu godności i praw każdej osoby oraz uwzględnieniu wielu wymiarów każdego człowieka. Prawo do życia jest najbardziej fundamentalnym ze wszystkich praw i nie może ono zależeć od statusu prawnego danej osoby. W tym celu sugeruje się następujące punkty:
4. Emigranci muszą być chronieni przez ich kraje pochodzenia. Władze w tych krajach powinny udzielać wiarygodnych informacji przed wyjazdem; zapewnić, aby wszystkie kanały emigracji były legalne i certyfikowane; utworzyć rządowy wydział dla diaspory; a także zapewnić pomoc konsularną i ochronę za granicą.
5. Imigranci muszą być chronieni przez władze krajów przyjazdu, aby zapobiec wyzyskowi, pracy przymusowej i handlowi ludźmi. Można to osiągnąć zakazując pracodawcom zatrzymywania dokumentacji pracowników; zapewniając wszystkim imigrantom dostęp do wymiaru sprawiedliwości bez względu na ich status prawny i bez negatywnych skutków dla ich prawa do pozostania; przez zapewnienie wszystkim imigrantom możliwości otwarcia osobistego konta bankowego; przez ustalenie minimalnego wynagrodzenia dla wszystkich pracowników; oraz poprzez zapewnienie wypłacenia wynagrodzenia przynajmniej raz w miesiącu.
6. Migranci, osoby ubiegające się o azyl oraz uchodźcy muszą mieć możliwość korzystania ze swoich umiejętności, kompetencji i fachowości, aby poprawić swój dobrobyt oraz pomyślność ich wspólnot. Można to osiągnąć poprzez zagwarantowanie wolności przemieszczania się wewnątrz kraju oraz pozwolenie na powrót po wyjeździe do pracy za granicą; przez zapewnienie obszernego dostępu do środków komunikacji; przez włączenie społeczności lokalnej w proces integracji osób ubiegających się o azyl; a także przez rozwijanie programów reintegracji zawodowej i społecznej dla każdego, kto zdecyduje się na powrót do swojej ojczyzny.
7. Podatność na zagrożenia małoletnich bez opieki oraz małoletnich oddzielonych od swoich rodzin należy rozwiązywać zgodnie z międzynarodową Konwencją o Prawach Dziecka. Można ten cel osiągnąć przez poszukiwanie alternatywnych rozwiązań do więzienia nieletnich według prawa migrantów, którzy dostali się do kraju bez zezwolenia; przez zapewnienie opieki tymczasowej lub wspieranie domów zastępczych dla małoletnich bez opieki lub oddzielonych od swych rodzin; a także przez zakładanie odrębnych ośrodków przyjmowania dla nieletnich, dorosłych i rodzin.
8. Wszyscy imigranci nieletni muszą być chronieni zgodnie z międzynarodową Konwencją o Prawach Dziecka. Można to osiągnąć poprzez obowiązkową rejestrację wszystkich narodzin oraz zapewnienie, aby imigranci nieletni nie stawali się osobami nielegalnie przebywającymi w kraju, gdy osiągną pełnoletniość i aby mogli kontynuować edukację.
9. Dostęp do edukacji powinien być zapewniony wszystkim nieletnim imigrantom, ubiegającym się o azyl oraz uchodźcom tak, aby mieli oni dostęp do nauki na poziomie szkoły podstawowej oraz szkoły średniej w takim samym stopniu, co obywatele danego kraju i bez względu na ich status prawny.
10. Dostęp do opieki społecznej powinien być zapewniony imigrantom, osobom ubiegającym się o azyl oraz uchodźcom, respektując ich prawa do zdrowia i podstawowej opieki zdrowotnej bez względu na ich status prawny, z zapewnieniem dostępu do państwowych systemów emerytalnych i możliwości przenoszenia zasiłku w przypadku przeprowadzki do innego kraju.
11. Imigranci nigdy nie powinni stawać się osobami bez narodowości lub bezpaństwowcami zgodnie z prawem do narodowości określonym przez konwencje międzynarodowe, a obywatelstwo powinno być uznane od chwili narodzin.

Promowanie: Sprzyjanie integralnemu rozwojowi ludzkiemu migrantów i uchodźców

Kościół wielokrotnie podkreślał potrzebę promowania integralnego ludzkiego rozwoju imigrantów, osób ubiegających się o azyl oraz uchodźców równolegle ze wspólnotami lokalnymi. Wszystkie kraje powinny włączać imigrantów, osoby ubiegające się o azyl oraz uchodźców do swoich planów rozwoju narodowego. W tym celu trzeba rozważyć następujące punkty:
12. Kompetencje imigrantów, osób ubiegających się o azyl oraz uchodźców powinny być cenione i rozwijane w krajach przybycia poprzez zagwarantowanie im równego dostępu do szkolnictwa wyższego, kursów specjalizacyjnych, praktyk oraz stażów, a także przez uwierzytelnienie posiadanych przez nich kwalifikacji, które uzyskali gdzie indziej.
13. Społeczne oraz zawodowe włączenie imigrantów, osób ubiegających się o azyl oraz uchodźców we wspólnotę lokalną powinno być wsparte przez uznanie ich wolności do przemieszczania się i ich prawa do wyboru miejsca, w którym chcą żyć; przez sprawienie, aby informacje były dostępne w ich języku ojczystym; przez propozycje kursów językowych i a także na temat miejscowych zwyczajów i kultury; przez zapewnienie prawa do pracy ubiegającym się o azyl oraz uchodźcom.
14. Integralność i dobro rodziny powinny zawsze być chronione i promowane bez względu na status prawny. Można to osiągnąć przez bardziej szerokie objęcie procesu łączenia rodzin (dziadkowie, wnuki i rodzeństwo) niezależnie od wymagań finansowych; przez zezwolenie na pracę członkom rodzin po ich połączeniu; przez podjęcie poszukiwań zaginionych członków rodziny; przez zwalczanie wyzyskiwania nieletnich; przez zapewnienie, aby ich praca, w przypadku osób zatrudnionych, nie miała negatywnych skutków dla ich zdrowia ani ich prawa do edukacji.
15. Imigrantów, osoby ubiegające się o azyl oraz uchodźców ze specjalnymi potrzebami należy traktować tak samo, jak obywateli w takich samych uwarunkowaniach, zapewniając im dostęp do świadczeń przysługujących z tytułu niepełnosprawności bez względu na ich status prawny, a małoletnich pozbawionych opieki oraz małoletnich bez opieki z niepełnosprawnością należy zapisywać na specjalne programy edukacyjne.
16. Należy zwiększyć fundusze na rozwój międzynarodowy oraz wsparcie humanitarne, posyłane do krajów, które przyjmują znaczący napływ uchodźców oraz migrantów uciekających przed konfliktem zbrojnym, zapewniając, aby można było odpowiedzieć na potrzeby zarówno mieszkańców nowo przybyłych jak i miejscowych. Można to osiągnąć poprzez przekazanie funduszy na zakładanie i rozwój instytucji medycznych, edukacyjnych i opieki społecznej w krajach przybycia oraz przez rozszerzenie pomocy finansowej i programów pomocy dla miejscowych rodzin w trudnej sytuacji.
17. Prawo do wolności religijnej – pod względem zarówno wiary jak i jej praktykowania – powinno być zapewnione wszystkim migrantom, osobom ubiegającym się o azyl oraz uchodźcom bez względu na ich status prawny.

Integracja: wzbogacić wspólnoty lokalne poprzez większy udział imigrantów i uchodźców

Przybycie imigrantów, osób ubiegających się o azyl oraz uchodźców stanowi szansę na rozwój nie tylko miejscowych wspólnot, ale także nowo przybyłych. Spotkanie różnych kultur jest źródłem obopólnego wzbogacenia, ponieważ włączenie i udział przyczyniają się do rozwoju społeczeństw. W tym celu należy zrealizować następujące punkty:
18. Należy promować integrację jako proces dwukierunkowy, który uznaje i ceni bogactwo obu kultur. Można to osiągnąć poprzez uznanie obywatelstwa w momencie narodzin; przez szybkie przyznanie obywatelstwa wszystkim uchodźcom bez względu na wymagania finansowe czy znajomość języka (przynajmniej dla osób powyżej 50 roku życia); przez promocję łączenia rodzin; a także przez deklarację jednorazowego okresu amnestii i legalizacji dla migrantów, którzy żyli w kraju przez dłuższy czas.
19. Należy promować pozytywny przekaz solidarności w stosunku do migrantów, osób ubiegających się o azyl oraz uchodźców. Można ten cel osiągnąć przez fundowanie projektów wymiany międzykulturowej; przez wspieranie programów integracji wśród lokalnej społeczności; przez dokumentowanie i rozpowszechnianie dobrych praktyk integracyjnych; a także przez zapewnienie ogłoszeń publicznych tłumaczonych w językach, którymi posługuje się większa liczba imigrantów, osób ubiegających się o azyl oraz uchodźców.
20. Osobom zmuszonym do ucieczki z powodu kryzysów humanitarnych, a następnie do ewakuacji lub zapisania się na programy wspomaganej repatriacji należy zapewnić odpowiednie warunki do reintegracji w ich krajach pochodzenia. Można to osiągnąć poprzez zwiększenie funduszy przeznaczonych na tymczasowe wsparcie dla osób dotkniętych kryzysami humanitarnymi oraz przez rozwinięcie infrastruktury w krajach powrotu, przez uprawomocnienie kwalifikacji edukacyjnych i zawodowych uzyskanych za granicą, a także przez zachęcanie do szybkiej reintegracji pracowników w ich kraju pochodzenia.

Komunikat Arcybiskupa Metropolity Łódzkiego o programie pomocy rodzinom syryjskim – Rodzina Rodzinie

Na prośbę Konferencji Episkopatu Polski Caritas Polska uruchomiła w październiku tego roku program „Rodzina Rodzinie”, którego celem jest wsparcie rodzin poszkodowanych w wyniku konfliktu zbrojnego w Syrii przez osoby, rodziny, wspólnoty, parafie, diecezje oraz zgromadzenia zakonne w Polsce. Ta pomoc przyjęła spersonalizowaną formę, bo – jak wskazuje Papież Franciszek – uchodźcy to nie liczby, tylko osoby, które mają twarze, imiona i historie życia i odpowiednio do tego należy ich traktować. Stąd też zamysł, by konkretne nasze rodziny czy wspólnoty parafialne wspierały konkretne rodziny syryjskie. Za pośrednictwem Caritas w Syrii i w Libanie nasza pomoc dociera do potrzebujących Syryjczyków w Aleppo w Syrii, uchodźców z Syrii w Libanie i ubogich Libańczyków dotkniętych kryzysem uchodźczym. Od października pomocą objęto już ponad 150 rodzin syryjskich poszkodowanych w wyniku działań wojennych. Każde środowisko, wspólnota czy osoba indywidualna może wesprzeć rodziny syryjskie i libańskie. Na stronie internetowej: www.rodzinarodzinie.caritas.pl przedstawione są opisy rodzin oczekujących wsparcia. W zależności od możliwości finansowych można objąć pomocą rodzinę indywidualnie lub udzielić wsparcia całościowego we wspólnocie rodzinnej czy parafialnej – składając się na pokrycie miesięcznego budżetu rodziny syryjskiej. Program zakłada wspieranie zdeklarowaną kwotą pieniędzy konkretnej rodziny przez okres sześciu miesięcy. Gorąco zachęcam duszpasterzy, wspólnoty zakonne oraz wiernych świeckich do udziału w programie „Rodzina Rodzinie”. Każda parafia – jako Rodzina – może objąć indywidualnym wsparciem wybraną przez siebie rodzinę syryjską. Można to uczynić korzystając bezpośrednio ze strony internetowej programu lub za pośrednictwem Caritas Archidiecezji Łódzkiej, która pomoże dokonać wyboru rodziny i przekazywać przez kolejnych sześć miesięcy zebrane ofiary.

Zwracam się z serdeczną prośbą o podjęcie odpowiedzialności za potrzebujące pomocy rodziny syryjskie. Niech to zobowiązanie będzie jednym z owoców Roku Miłosierdzia. Wszystkim, którzy przyjdą z pomocą rodzinom syryjskim serdecznie błogosławię

✠ Marek Jędraszewski
Arcybiskup Metropolita Łódzki

Komunikat Prezydium KEP w sprawie pełnej ochrony życia człowieka

Życie każdego człowieka jest chronione piątym przykazaniem Dekalogu: „Nie zabijaj!”. Dlatego stanowisko katolików w tym względzie jest jasne i niezmienne: należy chronić od poczęcia do naturalnej śmierci życie każdego człowieka.

W kwestii ochrony życia nienarodzonych nie można poprzestać na obecnym kompromisie wyrażonym w ustawie z 7 stycznia 1993 roku, która w trzech przypadkach dopuszcza aborcję. Stąd w roku Jubileuszu 1050-lecia Chrztu Polski zwracamy się do wszystkich ludzi dobrej woli, do osób wierzących i niewierzących, aby podjęli działania mające na celu pełną prawną ochronę życia nienarodzonych. Prosimy parlamentarzystów i rządzących, aby podjęli inicjatywy ustawodawcze oraz uruchomili programy, które zapewniłyby konkretną pomoc dla rodziców dzieci chorych, niepełnosprawnych i poczętych w wyniku gwałtu. Wszystkich Polaków prosimy o modlitwę w intencji pełnej ochrony życia człowieka od poczęcia do naturalnej śmierci zarówno w naszej Ojczyźnie, jak i poza jej granicami.

✠ Abp Stanisław Gądecki
Metropolita Poznański
Przewodniczący KEP

✠ Bp Artur G. Miziński✠ Marek Jędraszewski
Sekretarz Generalny KEPArcybiskup Metropolita Łódzki
Zastępca Przewodniczącego KEP

Oświadczenie Kurii AŁ na temat Społeczności Chrześcijańskiej „Tomy”

W związku z licznymi zapytaniami zgłaszanymi do Kurii Archidiecezji Łódzkiej informujemy, że Chrześcijańskie Przedszkole „Tomaszek”, Chrześcijańska Szkoła Podstawowa „Tomek”, Chrześcijańskie Gimnazjum „Tomasz” prowadzone przez Społeczność Chrześcijańską „Tomy”, która ma swoją siedzibę w Tomaszowie Mazowieckim przy ul. Jerozolimskiej 1E, która podlega Kościołowi Chrystusowemu RP oraz Chrześcijańskie Centrum Fundacji „Proem”, Zakościele 80, które organizuje m.in. widowisko ,,Podróż do Betlejem”, czy „Droga do Jerozolimy” nie są instytucjami katolickimi.

bp Ireneusz Pękalski
Wikariusz Generalny

Komunikat Prezydium Konferencji Episkopatu Polski dotyczący nauczania religii w szkole

W związku z obywatelskim projektem prawnym o zmianie ustawy o systemie oświaty w zakresie finansowania nauczania religii pragniemy przypomnieć, że nauczanie religii w szkole wpisuje się w długą historię polskiej edukacji. Mimo wielu różnych przeszkód, nawet podczas zaborów, religia znajdowała się w wykazie przedmiotów nauczania. Wyjątek stanowi około 30-letni okres w czasie rządów władz komunistycznych w Polsce. Dzisiaj Kościół może bez przeszkód prowadzić nauczanie religii w szkołach. Minęły czasy zmagań o swobodę katechizacji. Wielu z nas pamięta, ile to kosztowało ofiar i odwagi ze strony społeczeństwa katolickiego w naszym Kraju. Poprzez przywrócenie nauczania religii w szkole została naprawiona jedna z krzywd, która spotkała ludzi wierzących w czasach systemu totalitarnego.

1. Szanując opinię obywateli podpisanych pod wskazanym wyżej projektem, należy wziąć pod uwagę wolę kilku milionów rodziców i uczniów, którzy chcą nauki religii w szkołach w obecnej formie i na obowiązujących zasadach. Zgodnie z danymi przekazanymi przez diecezje do Komisji Wychowania Katolickiego Konferencji Episkopatu Polski, w roku szkolnym 2014/2015 w lekcjach religii uczestniczyło ponad 87 % dzieci i młodzieży. Biorąc pod uwagę fakt, iż lekcje religii jako przedmiot nieobowiązkowy są organizowane na życzenie rodziców lub pełnoletnich uczniów, na mocy art. 53 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, należy stwierdzić, że nauczanie religii jest odpowiedzią na rzeczywistą potrzebę obywateli i stanowi poszanowanie konstytucyjnego prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami (art. 48).

2. Finansowanie lekcji religii związków wyznaniowych z budżetu państwa nie tylko nie stanowi naruszenia konstytucyjnej zasady bezstronności władz publicznych, ale jest formą realizowania zasady współdziałania Kościołów i innych związków wyznaniowych oraz Państwa dla dobra człowieka i dobra wspólnego (art. 25 ust. 3 Konstytucji RP).

3. Domaganie się przez autorów projektu ustawy, aby nauczanie religii było finansowane przez Kościół lub rodziców, oznacza w istocie dodatkowe obciążenie rodziców – członków Kościoła, których dzieci uczęszczają na katechezę w szkole. Nie można przy tym zapominać, iż zdecydowana większość podatników w Polsce to katolicy, którzy przeznaczają swoje podatki także na finansowanie szkół.

4. Należy ponadto zauważyć, że nauczanie religii w publicznym systemie oświaty ma miejsce w wielu krajach Europy i jest ono finansowane ze środków publicznych. Regulacje prawne w tej materii przyjęte w prawie polskim odpowiadają zatem standardom europejskim. Nie jest bowiem możliwe świadczenie pracy przez pracownika bez ekwiwalentu w postaci wynagrodzenia wypłacanego przez pracodawcę.

5. Przypominamy, że nauczanie religii, poza wymiarem ewangelizacyjnym, ma także swój szczególny wymiar humanistyczny i kulturowy. Wprowadza bowiem w historię i kulturę, zarówno duchową, jak i materialną Polski i świata. Nie da się bowiem dobrze zrozumieć historii, kultury, literatury, czy sztuki bez znajomości chrześcijaństwa, w tym również tradycji biblijnej Starego i Nowego Testamentu.

6. Nauczanie religii ma także bardzo ważny aspekt wychowawczy. Dzieci i młodzież mają prawo do tego, aby na lekcji religii rozmawiać o swych problemach, dylematach, obawach i radościach. W praktyce uczący religii są osobami zaufania publicznego. Dlatego nie powinno się odbierać dzieciom i młodzieży okazji do rozmowy o wartościach chrześcijańskich w środowisku szkolnym, tym bardziej w tak ważnym dla nich czasie dorastania i kształtowania charakterów. Badania społeczne jasno wykazują, że formacja religijna wyraźnie przekłada się na jakość codziennego życia i pozytywne wybory człowieka. Szkoła „światopoglądowo neutralna” lub „świecka”, z której religię się wyklucza, przeciwna jest fundamentalnym zasadom wychowawczym. Taka szkoła w rzeczywistości zmienia się w szkołę ateistyczną i ateizującą.

7. Dziękujemy katechetom świeckim i duchownym za ich pełen poświęcenia trud nauczania religii, który jest służbą dla młodego pokolenia Polaków. Jesteśmy wdzięczni także władzom świeckim, które – szanując wolę obywateli – troszczą się o właściwą organizację nauczania religii w placówkach oświatowych.

✠ Abp Stanisław Gądecki
Metropolita Poznański
Przewodniczący KEP

✠ Bp Artur G. Miziński✠ Marek Jędraszewski
Sekretarz Generalny KEPArcybiskup Metropolita Łódzki
Zastępca Przewodniczącego KEP

Msza św. w języku ukraińskim

Kuria Biskupia Diecezji Wrocławsko-Gdańskiej Kościoła Greckokatolickiego podaje do wiadomości, że w każdą niedzielę, o godz. 830 w kaplicy św. Krzysztofa przy Parafii pw. Najświętszego Imienia Jezus (Ojcowie Jezuici, ul. Sienkiewicza 60, Łódź) jest odprawiana Msza św. w języku ukraińskim dla wiernych Kościoła Greckokatolickiego.

Bp Marek Marczak
Wikariusz Generalny

Powrót na górę